Minął tydzień: Igrzyska, czyli koko, koko, Rio spoko

Bo mało kto liczył, że uda się w Toruniu po dobrym sezonie zatrzymać Maksyma Kornijenkę i Danny’ego Gibsona. Obaj wybrali ten sam klub z Bułgarii. Na pewno nie był to ruch z myślą o rozwoju sportowym. Chodziło o to, by pieniądze potężnego sponsora - Lukoilu - zasiliły konta sportowców i ich agentów. I nie możemy mieć żalu - sportowa kariera jest krótka i trzeba z niej wycisnąć (finansowo) tyle, ile tylko można. Ukraińcowi i Amerykaninowi życzę powodzenia, a my... no cóż, życie toczy się dalej. Szkoda tylko tego, że pewnie Ryszard Szczechowiak znajdzie teraz kogoś w USA, sprowadzi go do Torunia, koszykarz się sprawdzi, po czym... po roku dwóch odejdzie tam, gdzie lepiej płacą. Taka to już jest ta nasza koszykarska proza życia...
Ruch kadrowy, i to duży, jest też u piłkarzy Elany. Przy czym w ich przypadku raczej zawodników przybywa lub ubywa. I to, powiedzmy sobie szczerze, nieraz teoretycznie całkiem niezłych. Tylko że teoria - teorią, a zobaczymy, jak będzie w praktyce. Podobno kibice, po ostatnich miernych piłkarsko latach, nie mają już aż takich oporów związanych ze ściąganiem zawodników z zewnątrz. Pewnie - swój zawsze lepszy, ale skoro nie ma kandydatów, to trzeba się posiłkować. Co nie oznacza, oczywiście, że ma to być regułą. Zaciąg z zewnątrz jest dobry na krótką metę, bo nic nie zastąpi prawidłowej pracy z młodzieżą, która ma same plusy - swoi bardziej utożsamiają się z klubem, ze swoimi bardziej utożsamiają się kibice oraz sponsorzy, no i wychodzi jednak chyba trochę taniej, choć tu są zdania podzielone.

* * *

W czwartek pojechałem z ekipą AZS-u UMK Energi Toruń (wzmocnioną dyrektorem MOSiR-u Aleksandrem Dybińskim, który podpatrywał rozwiązania techniczne w hangarach i na przystani) do Wałcza pożegnać wioślarzy przed wylotem do Rio. Jak co cztery lata odbyła się miła uroczystość, podczas której gratulowano zawodnikom. Była też okazja do porozmawiania. Nasze „chłopaki” z Torunia, czyli Mirosław Ziętarski (z czwórki podwójnej)i Robert Fuchs (ósemka)twardo mi zapowiedzieli, że jadą po medal. I bardzo dobrze. Pamiętam, jak właśnie w Wałczu rozmawiałem osiem lat temu z mało mi jeszcze znanym wówczas Łukaszem Pawłowskim. Twierdził dokładnie tak samo, jak nasi obecni olimpijczycy. Nieco się wówczas zdziwiłem, ale okazało się, że Łukasz wiedział, co mówi. Śmiałem się potem, że przyniosłem mu szczęście. A że cztery lata temu, przed IOw Londynie nie mogłem być w Wałczu, to skończyło się bez medalu. Teraz jednak byłem i wierzę mocno w to, że z Rio Mirek i Robert coś przywiozą.

* * *

Patrzyłem na obiekt w Wałczu i trochę mi się zrobiło naszych sportowców żal. Wyobrażacie sobie Państwo, że oni 200 dni w roku spędzają poza domem?A warunki mają „takie sobie”, nawet balkonów w pokojach brakuje i nie ma gdzie wywiesić mokrych ciuchów po treningu. Ale może i o to chodzi, często wychowani w spartańskich warunkach są twardsi i bardziej zahartowani. Świetni bokserzy też trenują w jakichś śmierdzących salkach (a jak taki np. wielki mistrz Prince Naseem Hamed wybudował sobie ekskluzywny obiekt, to od razu przegrał). Obok warunków bytowych wiele do życzenia sprawiają też stroje olimpijczyków, i to nie tylko moja opinia. Io ile panowie wyglądają w nich średnio, to już nasze biedne sportsmenki zostały ubrane w konwencji „koko, koko, Rio spoko”, tudzież na wzór pań przodownic z Koła Gospodyń Wiejskich.